Μέσα στο κλίμα εμπιστοσύνης και ασφάλειας της ομάδας και της ψυχοδραματικής σκηνής, καλείσαι να είσαι ο εαυτός σου και να εκφράσεις τις προσωπικές και κοινωνικές σου ανησυχίες, ανάγκες, βιώματα, επιθυμίες, όνειρα. Εμπλέκοντας το λόγο και το σώμα σου διερευνάς στο “εδώ και τώρα” τον τρόπο που λειτούργησες και λειτουργείς στις στιγμές και καταστάσεις ζωής που σε ενδιαφέρουν. Γίνεσαι πιο δημιουργικός και αυθόρμητος ανακαλύπτοντας, αναπτύσσοντας και ενσωματώνοντας νέους τρόπους για να υπάρχεις και να ενεργείς, που μέχρι πρότινος δεν ήξερες ότι είχες και τους οποίους δεν θα έβρισκες χρησιμοποιώντας κάποια άλλη συμβατική μέθοδο ανακάλυψης του εαυτού. Βρίσκεις ενεργητικά τις δικές σου απαντήσεις και συμβάλλεις στο να βρουν και οι άλλοι τις δικές τους, αντί να δέχεσαι παθητικά τις “απαντήσεις” που σου δίνονται. “Ανοίγεις προς την ζωή”, γιατί όπως λέει ο Max Clayton “το ψυχόδραμα είναι ζέσταμα για την ζωή, είναι ζωή!”.
Ένα ποίημα του Moreno το αποτυπώνει πολύ όμορφα:
“Μια συνάντηση για δυο
μάτια με μάτια,
πρόσωπο με πρόσωπο.
Κι όταν θα’ μαστε κοντά ο ένας στον άλλον
θα πάρω τα μάτια σου
και θα δω μέσα απ’ αυτά.
Κι εσύ θα πάρεις τα δικά μου
και θα δεις μέσα απ’ αυτά.
Τότε θα δω εμένα μέσα απ’ τα δικά μου”.