Είναι γνωστό το αρχαίο ρητό ‘’τά πάντα ρεĩ’’, όλα αλλάζουν και τίποτα δεν μένει για πάντα ίδιο. Θεωρητικά γνωστή κι αποδεκτή αλήθεια, αλλά κατά πόσο βιώνουμε την αλλαγή ως μια σταθερή και φυσική διαδικασία στη ζωή μας; Σε έναν κόσμο όπου όλα μεταβάλλονται και τον οποίο όλοι θέλουμε να κάνουμε καλύτερο, ας αναρωτηθεί ο καθένας μας προσωπικά πόσο διατεθειμένος είναι να αλλάξει και να εξελίξει τον εαυτό του, ώστε να συμβάλλει σε αυτήν την κατεύθυνση;

Αλλαγή είναι η μετάβαση από μια γνώριμη κατάσταση σε  μια καινούργια κι ανοίκεια. Προκύπτει είτε από τη συνειδητοποίηση του ατόμου ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στον εαυτό του και στο περιβάλλον του, είτε αναγκαστικά επειδή ο άλλος εμπλεκόμενος το επέλεξε ή οι συνθήκες το επιβάλλουν. Η αλλαγή προκύπτει κι ως φυσική συνέχεια της ανθρώπινης εξέλιξης. Ήδη από την ημέρα της σύλληψης του εμβρύου ως την ημέρα που ολοκληρώνεται ο κύκλος της ζωής, οι αλλαγές σε σωματικό, πνευματικό και συναισθηματικό επίπεδο είναι διαρκείς.

Συχνά αντιπαλεύουμε την αλλαγή, δεν τη θέλουμε, αντιστεκόμαστε με όποιον τρόπο. Επαναστατούμε, επιρρίπτουμε ευθύνες στους άλλους, δικαιολογούμε τον εαυτό μας. Κι αυτό για να αποφύγουμε μια νέα ή διαφορετική κατάσταση, να μην μετακινηθούμε από την ασφάλεια μας. Γιατί ασφάλεια νιώθουμε από οτιδήποτε συνηθισμένο κι οικείο, ακόμα κι αν εμείς οι ίδιοι το βιώνουμε και το αναγνωρίζουμε ως μη λειτουργικό στη ζωή μας. Κάθε τι διαφορετικό που διακόπτει έναν παγιωμένο τρόπο λειτουργίας και σπάει τη μονοτονία μας, μας βάζει σε αχαρτογράφητα νερά και μας προσκαλεί να σχετιστούμε με έναν άλλον τρόπο από αυτόν που έχουμε ως τώρα υιοθετήσει.

Αξίζει να αναφερθούμε στην κατάσταση που υπάρχει αυτήν τη στιγμή στη χώρα μας, όπως και σε πολλές χώρες του κόσμου, εξαιτίας του κορονοϊού και της συνεπαγόμενης καραντίνας που έχει επιβληθεί. Η μεταδοτικότητα του ιού πολύ γρήγορα μας έφερε αντιμέτωπους με μια απρόσμενη και πολύπλοκη αλλαγή. Η απομόνωση στα σπίτια ήρθε απόλυτα κι αιφνίδια και οι αλλαγές σε οικονομικό, κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο είναι σαρωτικές. Η παρατεταμένη κατάσταση εγκλεισμού φέρνει στην επιφάνεια συναισθήματα άγχους, φόβου κι απογοήτευσης, αγωνίας για το άγνωστο μέλλον. Κι όσο συνεχίζεται, το αίσθημα ‘’βαρεμάρας’’ αυξάνεται, με άλλα λόγια αυξάνεται το κλείσιμο στον εαυτό κι η επαφή με βαθύτερα και πιο στενάχωρα κομμάτια μας.

Οι αποφάσεις αναβάλλονται, η ζωή μετατίθεται και πολλοί άνθρωποι περιμένουν να ζήσουν όταν αυτή η κατάσταση τελειώσει. Άραγε τι σημαίνει αυτό, μπαίνει η ζωή σε παρένθεση; Η ζωή συνεχίζεται, δεν περιμένει. Εμείς καλούμαστε να την ακολουθήσουμε και να εξελιχθούμε μαζί της, να ανταποκριθούμε στις αλλαγές. Μια συνθήκη εγκλωβισμού που στερεί τις διεξόδους, αναγκάζει τους ανθρώπους να ‘’κάνουν παρέα με τον εαυτό τους’’. Όσο η καθημερινότητα είχε την πρότερη ροή της, ήταν πιο εύκολο για πολλούς να βάζουν στην άκρη όσα τους απασχολούν, όσα υπάρχουν μέσα τους και τους τρώνε με τα χρόνια. Τώρα αναγκαζόμαστε όλοι να έρθουμε σε επαφή και με τις δύσκολες αλήθειες μας, όσο κι αν πονάνε, όσο κι αν μας ξεβολεύουν. Καλούμαστε να μάθουμε να λειτουργούμε περισσότερο σύμφωνα με τα σοφά λόγια ‘’να πέφτεις και να σηκώνεσαι, να φοβάσαι και να πηγαίνεις’’.

Η αλλαγή φέρει μέσα της τη σύγκρουση. Το παλιό έρχεται αντιμέτωπο με το καινούργιο, το γνώριμο με το άγνωστο. Κάθε βήμα που βγάζει το άτομο από τη ζώνη ασφαλείας του, είναι ένα βήμα μετέωρο γεμάτο αντικρουόμενα συναισθήματα, καθώς νιώθει ότι χάνει τον έλεγχο. Το χαμηλό ρίσκο συνεπάγεται χαμηλή ανταμοιβή στη ζωή, αλλά ταυτόχρονα είναι ένα κούρνιασμα στην προστατευτική φωλιά. Κάνοντας το βήμα, το άτομο δίνει στον εαυτό του την ευκαιρία να μετακινηθεί προς ένα άλλο πλαίσιο, λίγο ευρύτερο. Εδώ ο φόβος είναι μεγάλος και το άτομο νιώθει τον εαυτό του αδύναμο. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό είναι χαμηλή και πιθανά το άτομο να βρίσκει δικαιολογίες για όσα κάνει ή δεν κάνει, να δυσκολεύεται να αποφασίσει και να επηρεάζεται από τις γνώμες των άλλων.

Αν δεν βιαστεί να εγκαταλείψει την προσπάθεια και να τραβηχτεί πίσω, το άτομο θα επεκτείνει την αίσθηση ασφάλειας του προς ένα νέο, πιο διευρυμένο πλαίσιο. Εδώ αρχίζει να νιώθει πιο άνετα με τον εαυτό του, να αντιμετωπίζει προκλήσεις, να επιλύει προβλήματα. Διαπιστώνει υπάρχουσες δεξιότητες στον εαυτό του, τις διευρύνει και μαθαίνει καινούργιες. Βρίσκεται σε μια δημιουργική φάση όπου μαθαίνει, δοκιμάζει, εμπλέκεται ενεργητικά στις προκλήσεις της καθημερινότητας. Σταδιακά γίνεται πιο ξεκάθαρη η αλλαγή στον εαυτό του και στις σχέσεις του με τους άλλους, συνειδητοποιώντας ότι τώρα ανταποκρίνεται περισσότερο ικανοποιητικά στις διάφορες καταστάσεις σε σύγκριση με το παρελθόν.

Συνεχίζοντας αυτήν την πορεία ανάπτυξης της προσωπικότητας του, το άτομο διευρύνει ακόμα περισσότερο την αίσθηση της ασφάλειας του. Βρίσκει νόημα στη ζωή του και δίνει την ανάλογη αξία σε κάθε τι γύρω του. Ζει τα όνειρα του, θέτει νέους στόχους και τους κατακτά. Ενσωματώνει νέες πληροφορίες, ανταποκρίνεται καλύτερα στις αλλαγές, αναπτύσσει την ευελιξία του και σχετίζεται αυθόρμητα με τα πρόσωπα και τις καταστάσεις του περιβάλλοντος του. Δεν έχει πια την ανάγκη να ελέγχει τα πάντα γύρω του και το άγχος για το μέλλον υποχωρεί. Αφήνεται περισσότερο, χαλαρώνει και συνδέεται αποτελεσματικά με ό,τι προκύπτει τη στιγμή που προκύπτει. Εξελίσσεται σε έναν ενθουσιώδη παίχτη κι εραστή της ζωής που απολαμβάνει ό,τι αυτή έχει να του δώσει.

Η αλλαγή αποτελεί σταθερά στη ζωή μας, δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσικό από αυτήν. Έρχεται μόνη της και ταυτόχρονα απαιτεί δέσμευση και προσπάθεια από τη μεριά μας. Ολόκληρη η ζωή είναι διαδοχικές μεταβάσεις από τη μια κατάσταση στην άλλη. Άλλες μας φαίνονται μικρές κι εύκολες, άλλες μεγάλες και δύσκολες, σε κάθε περίπτωση πρόκειται για προκλήσεις που μας ωθούν σε προσωπικές υπερβάσεις, να ξεπεράσουμε προσωπικά εμπόδια. Δίνοντας αυτήν την προοπτική, όλες οι καταστάσεις παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις, δίχως διογκώσεις και παραμορφώσεις, με την αλλαγή να σηματοδοτεί την ολοκλήρωση ενός κύκλου και το άνοιγμα ενός νέου. Με το τέλος και την αρχή να αποτελούν δυο έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες και σταθερά εναλλασσόμενες.